Aleksander Puszkin - Do Żukowskiego

  Gdy wzniosłą duszą w świat marzenia
  W twórczym unosisz się porywie
  I na kolanach niecierpliwie
  Trzymasz swą lutnię, pełen drżenia.
  Gdy w czarodziejskiej mgle, jak w kole,
  Zjawy przed tobą krążą wieszcze
  I ziąb natchnienia przejmie dreszczem,
  Podnosząc włosy na twym czole —
  — Tak! prawda! tworzysz d l a w y b r a n y c h
  Nie dla zawiścią opętanych,
  Nie dla nędzarzy, co w pokorze
  Odpadki cudzych zdań podjęli,
  Lecz dla czcicieli iskry bożej,
  Dla objawionych prawd czcicieli.
  Nie wszystkich losu dłoń przyjazna
  Laurami wieńczy. Ten szczęśliwy,
  Kto szczytu upojenia zaznał
  W wierszach i wzlotach myśli żywej;
  Komu Poezji skarb bezcenny
  Rozkoszą stał się i podnietą,
  Kto pojął zachwyt twój, poeto,
  Zachwytem jasnym i płomiennym.

---

Pierwodruk w: Wiadomości Literackie, nr 14 (541),1934, str. 1;

Uwagi: Przełożył Julian Tuwim.

Źródło tekstu: wg pierwodruku

klucz: puszkin-dozukowskiego-1934